Waarom ik nooit meer een pincet ga hanteren.

Ergens rond mijn zestiende vond ik dat het wel eens tijd werd om mijn wenkbrauwen te gaan epileren. Met het botte pincet van mijn moeder trok ik lukraak wat haren weg en huilde tranen met tuiten van de pijn. Het resultaat zag er niet uit en veel later leerde ik pas welke haren je wel en niet moet weghalen en dat je de huid het beste strak kan trekken tijdens het epileren.

Het epileren van wenkbrauwen is overigens niet de enige schoonheidsmisser die ik heb ondergaan. Ooit kreeg ik in mijn tienerjaren een set maskertjes voor mijn verjaardag. Toen mijn ouders een avond uit gingen smeerde ik het masker op mijn hoofd en een intens brandende pijn verspreidde zich over mijn gezicht. Huilend heb ik na vijf minuten het masker afgespoeld en zelfs dat was verschrikkelijk pijnlijk. De rest van de avond was mijn gezicht knalrood. Geschrokken van mijn hoofd vroeg mijn moeder ’s avonds wat ik in hemelsnaam gedaan had. Mijn moeder wierp een snelle blik op de verpakking van het masker en dat gaf veel verduidelijking. Een masker tegen cellulitis kan je beter niet op je hoofd smeren.

Als het aankomt op schoonheidsproducten heb ik er weinig kaas van gegeten. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds het verschil niet tussen body cream en body lotion (Is er een verschil dan?). In een winkel als Douglas ben ik reddeloos verloren en zie in de schappen niets anders dan honderd verschillende tinten bruin in poeder of vloeibare vorm. De makkelijke uitweg is om al die producten gewoon niet te gebruiken. Ik voer vaak het smoesje aan dat het ‘zo slecht is voor mijn huid’, maar in werkelijkheid heb ik gewoon geen idee.

Laatst had ik voor mijn bruiloft het briljante idee om mijn wenkbrauwen te laten epileren in plaats van het zelf te doen. Vol goede moed maakte ik een afspraak bij de dichtstbijzijnde beautysalon. Na een kort kennismakingsgesprek mocht ik gaan liggen. Ze tekent wat lijnen af, so far so good. “Zo, en dan ga ik nu de wax aanbrengen”, zegt de schoonheidsspecialiste en ik verkeer direct in een staat van paniek. Eh, sorry, wat? Wax? Die memo had ik even gemist. Een horrorscenario over volledig afgewaxte wenkbrauwen doemt op voor mijn ogen en ik overweeg om zo snel als ik kan mijn spullen bijeen te grissen en weg te rennen. In plaats daarvan weet ik er een grimas uit te persen en blijf ik braaf liggen. De dame is kundig en als ze klaar is hebben mijn wenkbrauwen er nog nooit zo goed uit gezien. De pijn viel reuze mee en enthousiast maakte ik ook maar een afspraak voor mijn oksels. Een trouwjurk staat toch beter met superzachte gladde oksels dan met een stoppelwaas. Twee dagen voor mijn bruiloft toog ik opnieuw naar de beautysalon en ook dit keer ging het allemaal heel soepel. Totdat ’s avonds mijn oksels blauw werden. Twee. Dagen. Voor. Mijn. Bruiloft. Wist ik veel dat dat ook nog kon gebeuren?! De volgende dag ben ik bijna elke tien minuten naar de spiegel gerend om de status van mijn oksel te checken. Sommige mensen maken zich zorgen om het ja-woord, ik maak mij zorgen om mijn oksels. Ook van wezenlijk belang. Op de ochtend van mijn bruiloft zijn mijn oksels tot mijn grote opluchting weer hun eigen okselzelf met een gezonde teint. En superglad niet te vergeten! Gelukkig maar, want een vervolgafspraak bij de beautysalon had ik al gemaakt.