Het is alweer langer dan een jaar geleden dat ik iets op mijn blog heb geschreven. Dat heeft een reden. Een hele slappe reden. Een reden, waarvan ik dacht dat mij dat nooit zo overkomen. Toch gebeurde het.

Vorig jaar zomer had ik het lumineuze idee om mee te doen aan een verhalenwedstrijd. Je betaalt 15 euro, stuurt een verhaal in volgens allerlei criteria en dan volgt er professionele feedback. Ik begon enthousiast aan een verhaal en kwam uiteraard, zoals met alle stukken die ik schrijf en heb moeten schrijven, in eerste instantie in tijdsnood. Toen brak ik in India mijn enkel en greep deze gelegenheid aan om mijn verhaal af te schrijven. Ik dook in mijn oude studieliteratuur over proza en literatuur en schreef als een malle. Het was precies zoals ik het wilde hebben. Briljant! Een fantastisch buitengewoon formidabel verhaal. Een bestseller. Al zei ik het zelf.

Een half jaar later volgde een e-mail met de feedback. Vol verwachting klikte ik op de link. Het laden van de pagina duurde eeuwen. De rankingslijst. Oké, geen top 10 (haha, dat had ik ook helemaal niet verwacht). Scrollen naar benee, scrollen naar benee, zenuwen breken uit, scrollen naar benee, zweetdruppels op mijn rug, scrollen naar benee. Einde lijst. Ik eindigde potdomme éénnalaatste van de 200 inzendingen. EENNALAATSTE, zeg ik je! Dat betekent dat er maar één iemand is geweest, die nog belabberder schrijft dan ik! Ik hing met een been uit mijn ivoren toren.

Tijdens het lezen van de feedback ben ik uit het raam van mijn toren gevallen en toen ik klaar was met lezen was ik een uitgesmeerd hoopje mens op de grond. Zulke bagger had de jury nog nooit gelezen. Niet bagger genoeg voor laatste, maar toch enorme bagger. Niet de kers op de taart, maar de vlag op de strontschuit. Stop maar met schrijven, was het advies. En dat heb ik gedaan. Ik ben gestopt met schrijven.

Tot vandaag.

Ik, iemand die altijd pretendeert dat opgeven geen optie is. Ik, iemand die opgaf, omdat een ander mijn werk niet mooi of goed genoeg vindt.

Maar wat kan mij eigenlijk helegaar die ander schelen?!

Ik schrijf, omdat ik het leuk vind. Ik schrijf, omdat het voor ontspanning zorgt. Ik schrijf om mijn gedachten te ordenen. En daar hoeft helemaal niemand iets van te vinden. Ik kies ervoor om het te delen. Jij kan ervoor kiezen het niet te lezen. Het heeft mij wel ruim een jaar gekost om eroverheen te stappen, maar ik ben er sterker uit gekomen. Wil ik met deze blog nu jouw meelij voor mijn misères? Welnee! Moraal van dit verhaal: ik doe nooit meer mee aan een verhalenwedstrijd. Ohja, en: geef niet op, omdat de omgeving een sterke mening heeft over wat jij doet of wil gaan doen. Volg je dromen en je hart (bah, cliché) en word een gelukkig mens!