Prikspijt is het woord van het jaar geworden en dat vind ik niet terecht. Al is het alleen maar omdat de term zelf voor verwarring zorgt en dus multi-interpretabel is. Een woord dat een statement uit zou moeten dragen, maar uitgerekend dat niet doet. Want, waar heb je nou eigenlijk spijt van? Dat je je wel hebt laten vaccineren of juist niet? Beide interpretaties van het woord leiden tot nieuwe discussies en dat is nou net waar we met de kerstdagen voor de deur geen behoefte aan hebben.
Ergens rond mijn zestiende vond ik dat het wel eens tijd werd om mijn wenkbrauwen te gaan epileren. Met het botte pincet van mijn moeder trok ik lukraak wat haren weg en huilde tranen met tuiten van de pijn. Het resultaat zag er niet uit en veel later leerde ik pas welke haren je wel en niet moet weghalen en dat je de huid het beste strak kan trekken tijdens het epileren.
Het is alweer langer dan een jaar geleden dat ik iets op mijn blog heb geschreven. Dat heeft een reden. Een hele slappe reden. Een reden, waarvan ik dacht dat mij dat nooit zo overkomen. Toch gebeurde het.
Soms heb je wel eens van die dagen dat je de meest briljante en ingenieuze ideeën krijgt. Ik ruimde namelijk mijn kast en slaapkamer op en kwam een kist tegen, waarvan ik onderhand de inhoud vergeten was. Ik maakte hem open en vond mijn oude collectie van hakken. In alle soorten, maten en kleuren. Van enkellaarsjes tot echte stiletto’s. Hoe kon ik deze vergeten zijn?!
Afgelopen nacht knalde om 00:00 uur een vermogen aan vuurwerk de lucht in en plopte miljoenen flessen Champagne. Champi. Bubbels. Wat jij wil. Daarbij plant iedereen hysterisch drie natte plakzoenen op elkaars wangen en eten we ongegeneerd een kilo frituurvet in de vorm van oliebollen. Oudjaarsavond I LOVE IT! Een oerkneuterige traditie vol spelletjes, eten (want dat hadden we de afgelopen dagen nog niet genoeg gedaan) en gezelligheid.
Hoi! Welkom op mijn blogpagina! Hier schrijf ik mijn gedachtes uit, die zich altijd als een film in mijn hoofd afspelen. Het van mij af schrijven zorgt voor een bepaalde soort rust in mijn hoofd. Een soort ontspanning. Daarnaast schrijf ik ook graag andere verhalen. Fictieve verhalen en waag ik soms zelfs een kansje met het meedoen aan (online) verhalenwedstrijden. 🙂
‘I stare at my reflection in the mirror. Why am I doing this to myself? Losing my mind on a tiny error. I nearly left the real me on the shelf.’ – Jessie J.
Er is weer een nieuw nummer uit van mijn favoriet! The Queen Jessie J. Lyrics die het woord ‘Lyriek’ eer aandoen. Lyrics die je voelt, die je raken. Lyrics met een diepe betekenis en een boodschap. Niet alleen dat. Het zet je aan tot denken. Kritisch denken. Over jezelf, over je omgeving, over de maatschappij.
Soms zijn er van die momenten, waarop mijn brein overuren maakt. Daarom is het fijn dat ik elke dag (meestal dan hé) op de fiets over een uiterst rustig weggetje naar mijn werk toe fiets. Ik kan mij dan totaal verliezen in mijn muziek en mijn gedachten. Ik kijk eens om mij heen, begroet een schaap, staar naar een koe en fiets.
Soms zijn er van die momenten, waarop mijn brein overuren maakt. Daarom is het fijn dat ik elke dag (meestal dan hé) op de fiets over een uiterst rustig weggetje naar mijn werk toe fiets. Ik kan mij dan totaal verliezen in mijn muziek en mijn gedachten. Ik kijk eens om mij heen, begroet een schaap, staar naar een koe en fiets. Soms vind ik het ook minder leuk, dat ik zo verdiept raak in gedachten. Vanmiddag nog gleed ik uit over een glad bruggetje. Daar lig ik dan, mezelf een beetje zielig te vinden, mezelf verwijtend dat ik niet beter opgelet heb. Natuurlijk heb ik gewoon mijn fiets opgepakt, het stof van mijn broek afgeklopt en ben ik verder gaan fietsen.
Mijn brein maakt, ondanks de valpartij nog meer overuren dan eerst. Want, stel nou, als ik door alle drukte in mijn hoofd vergeet op te letten en mijzelf daarom inwendig uitfoeter, dan heb ik niemand anders nodig die mij nog even de les gaat lezen over verkeersveiligheid en gladheid. Interessanter zou zijn, hoe het komt dat ik zo ontzettend afdwaal in mijn gedachten en hoe ik ervoor kan zorgen dit om te buigen naar meer oplettendheid voor de dingen die nu op dit moment belangrijk zijn. Voor je het weet is het ‘nu’ voorbij en start een nieuwe fase.
Morgen start zo een nieuwe fase. Ik word 26. Hoera. Ik voel me niet euforisch, ondanks dat ik mijn verjaardag altijd erg leuk vind. Ik heb het te druk. Mijn eigen verjaardag, andere verjaardagen, sinterklaas vieren (ja, hij bestaat!), lesgeven, vergaderingen en ga zo maar even door. Ik wilde een feestje organiseren, maar ik heb ervoor gekozen om het rustiger te vieren dan ik eigenlijk zou willen. Ik ben jammer genoeg nog steeds geen Superwoman met wapperende cape (,hoewel ik dat wel zou willen) en dus moet ik keuzes maken in mijn leven. Ik kan niet en, en, en, en, al zou ik dat soms wel graag willen. Helaas is dat wel wat de samenleving soms van ons vraagt. Een goede baan, sport en hobby’s, een studie én een sociaal leven. Daarbij het liefste 60K volgers op Instagram, waarop het leven nagenoeg perfect lijkt te gaan. Hoe aangenaam zou het wel niet zijn als we gewoon collectief besluiten, om een stap terug te doen en ons meer gaan focussen op de dingen die belangrijk zijn in het leven. Daarbij is het essentieel om terug te gaan naar de kern. Je eigen kern. Hoe gaat het met jou?
Het is zaterdagavond en ik staar eens wat voor mij uit. Mijn eenpansgerecht, die eigenlijk ooit op deze site zou moeten verschijnen, pruttelt en borrelt er in mijn oven flink op los. De houtkachel knispert en verspreidt een heerlijke warmte door mijn woonkamer. Het is binnen 21 graden en behaaglijk, buiten 4 graden en guur.