Even over social media …
Ik kwam vandaag op Instagram de volgende meme tegen:
En ik moest er heel erg hard om lachen. Ik ging meteen down memory lane en dacht vol nostalgie terug aan de tijd dat mijn ouders een 3310 hadden met Snake II en dat mijn moeder niet kon bellen, omdat mijn zus via de telefoonkabel op MSN zat. Dat ik Sim City op een floppie speelde op de windows 97 computer. Dat als de computer weer eens vast liep je hem kon repareren door heel hard tegen de zijkant van de computerkast te schoppen. Dat ik een knalroze flip-phone had (ja, zo een als in die videoclip van Adele’s Hello) en dat later mijn Swing 800 op 90 graden met het beddengoed is mee gewassen. Even uit elkaar halen, drogen op de CV en good as new. Yep, those good old days.
Sinds de jaren ’90 woedt er een heuse technische revolutie, waarin jaar na jaar de meest ingenieuze apparaten en systemen worden ontwikkeld. De telefoons werden de afgelopen jaren niet alleen dunner en breekbaarder, maar ook gecompliceerder. Als ik nu denk aan mijn slimme telefoon is hetgeen waar het voor bedoeld is, bellen, eigenlijk de functie die ik het minste gebruik. Ik app, Instagram, zit op Facebook, twitter, lees nieuws (oké grapje, toch niet), Google, check de bustijden en check mijn e-mail. De smartphone is niet meer weg te denken uit mijn leven. Zowel privé als op mijn werk. Ik bekijk op school mijn schoolrooster, mijn e-mail en communiceer zelfs met leerlingen via Instagram en WhatsApp. Ik ben niet de enige (leraar) die de smartphone veelvuldig gebruikt. De smartphone kan je namelijk nuttig inzetten in het onderwijs. Moeten we zelfs nuttig inzetten in het onderwijs. Aansluiten bij de belevingswereld van de leerlingen, noemen we dat. Ontwikkelen van ’21st century skills’. Hoewel de leerlingen mij meer kunnen vertellen over welk elektrisch apparaat dan ook, dan ik aan hun. Toch heeft die prachtige smartphone met al zijn functies en mogelijkheden ook een keerzijde.
Afgeleide leerlingen die zich niet kunnen concentreren op de les, omdat er iedere seconde iets oplicht op het scherm. Leerlingen die niet meer in stilte kunnen werken zonder muziek in hun oren. Leerlingen die denken dat zij het meest belangrijke op deze aarde zijn (oké zwaaaaarrr overdreven) of dat er iemand doodgaat als ze niet binnen drie microseconden reageren op die app, snap of whatever. En ik geef ze geen ongelijk. Social media is oprecht voor 100% verslavend. Je hersenen maken bij elke Like, elk hartje of elk duimpje dopamine aan. Het gelukshormoon. Het stofje dat ook vrijkomt bij het innemen of toedienen van drugs. Of bij het eten van chocola. Anders gezegd: van social media word je high.
Het vreemde is wel dat het verkrijgen van al die Likes ook een soort inspanning vereist. Een spelletje van volgen, terugvolgen, ontvolgen. Likes of hartjes uitdelen, voordat je kan ontvangen. De vraag is echter of ik de content die ik daarvoor moet ‘liken’ nou allemaal wel zo leuk vind. Vind ik oprecht al die bikinifoto’s van fitte vrouwen leuk? Vind ik de honderdste Acaiibowl met roze smurrie en Gojibessen leuk? Vind ik de videoclip van Famke Louise met honderden middelvingers en My Little Pony’s leuk? Ben ik ook helemaal op me monnie? Kijk ik graag naar Ronnie Flex samen met Maan in een Nelly ft. Kelly Rowland Dilemma rip-off in een kano op het droge met een vallende maan en een gorilla? Eigenlijk niet. Toch word ik meegesleurd in de hype en met mij velen anderen. De kunst is alleen om de trend van de social media verslaving te doorbreken. Daarom lees ik vanavond een boek. Lekker old school. Net als in de good old days. Is nog beter voor je ogen en je melatonine aanmaak ook. Welterusten.
Ironisch genoeg kan je dit artikel een hartje geven.
Dubbel ironisch is dat je mij kan volgen op Instagram, Twitter en Facebook. Maar niet meer na negenen. Grandma Style.