Hoe je soms tot nieuwe inzichten komt …
Hallo lieve handvol mensen, die soms mijn BLOG lezen. Ik kwam gisteren tot de realisatie dat ik over drie weken en 2 dagen 26 jaar oud wordt. Zésentwintig zeg ik je! Kijk, 25 kon ik aan. Zo halverwege de 20. Maar nu, NU, ga ik INEENS richting de 30! Vriendinnen, vrienden en zus die allemaal ouder zijn rollen intens met de ogen dat ik dit zo openbaar, maar ik vind het gewoon écht een dingetje. Ik voel me oud. Zo het hoge woord is eruit en nu dus over tot het ombuigen van dit fenomeen naar iets positiefs. Zonder deze leeftijd en ervaring had ik ook nooit gestaan waar ik nu sta in dit uiterst turbulente leven. Ik heb het afgelopen jaar veel geleerd, voornamelijk over mezelf. Ik ben mezelf ook keihard tegengekomen, overeind gekrabbeld en heb ik de moeilijke stap genomen om te kiezen voor mezelf.
Oké, oké, klinkt allemaal behoorlijk melodramatisch, maar zonder wat poëtisch gebral, zoals ik het zelf noem, zou deze wereld toch ook maar saai zijn, toch? Laat dat nou net datgene zijn waar we voor moeten waken. Een saaie wereld creëren, waarin wij ons scharen onder en laten meeslepen door de massa zonder onszelf ook maar enigszins individualistisch op te stellen. Iedereen heeft zijn eigen goede en slechte kwaliteiten en is mooi op zijn eigen manier. Ongeacht wat voor vorm je neus heeft, of je een paar kilo’s teveel hebt of dat je misschien wel een mooi onzichtbaar stickertje op je voorhoofd geplakt hebt gekregen. Iedereen is vroeg of laat op zoek naar zijn eigen identiteit en kan zijn eigen ‘zijn’ omarmen op zijn of haar eigen manier. De een doet hier echter wat langer over dan de ander en dat is niet meer dan begrijpelijk. Ik heb zelf een intense alternatieve periode doorgemaakt, waarin ik uitsluitend op DC schoenen en VANS (oké nog steeds) rondliep, de meeste belachelijke hoeden droeg en op school per ongeluk mijn handen roze spoot met een verstopte graffitibus die ik in mijn rugzak meegenomen had. Ik zal nooit het gezicht van mijn economieleraar vergeten toen hij erachter kwam dat ik per ongeluk de radiator half roze had gespoten. Of het gezicht van mijn tekenleraar toen ik hem schaapachtig vroeg om terpentine.
Levensvragen als: ‘wat wil ik?’ en ‘wat kan ik?’ zijn dus gewoonweg niet zo 1,2,3 te beantwoorden. Daar gaat minstens een onbeduidende identiteitscrisis aan vooraf. Toch wordt dat wel van kinderen in ons onderwijssysteem verwacht. Maar het zet mij ook als leerkracht wel te denken. Wat wil ik zelf eigenlijk? Wat vind ik belangrijk in dit leven? Na diep te graven in de krochten van mijn brein en door diep binnen in mijn hart te kijken heb ik oude verstofte stokpaardjes van de plank weten te halen en meer dingen te doen waar ik zélf blij van word. Ik ben weer gaan schrijven. Niet alleen hier op dit BLOG, maar ook gewoon in Word. Korte en lange verhalen, beginselen aan een boek (het wordt een bestseller, duh!). Ik ben weer gaan schrijven. En dat doe ik alleen wanneer ík daar zin in heb. Ik doe dit voor mezelf en voor niemand anders. Keep it in mind! #findyourownidentity
Voor de geïnteresseerden: ik doe mee aan een verhalenwedstrijd. Stemmen kan via FaceBook. Kijk eens op: https://mijn.editio.nl/schrijfwedstrijd/de-onheilsbode/
En ja, deze laatste twee regels zijn schaamteloze zelfpromotie.
