Een allergie is maar lastig. Voor anderen.

Als baby had de kleine man altijd veel eczeem. Liters Cetamagocrol werden leeggespoten op de baby om vervolgens met een duplicaat van een miniatuur sumoworstelaar rond te lopen. Dat ging reuze prima, totdat de eczeem begon te ontsteken. Via de huisarts naar de dermatoloog naar de allergoloog naar de kinderarts. Wat bleek: allergisch voor ei en melk. Gewapend met Pepti en een diëtist begonnen we met tien maanden aan een koemelkvrij dieet. Vaak groeien kinderen nog over allergieën heen. Schijnt. De Peuter is inmiddels ruim 2,5 en tot nu toe wordt de lijst met allergieën eerder alleen maar langer dan korter.  Er valt tegenwoordig echter waanzinnig goed te leven met voedselallergieën. De supermarkten raken steeds beter ingespeeld op Vegan producten en ook staan alle allergenen overal goed aangeduid. In het dagelijks leven merken wij dan ook niet zoveel van al die allergieën, zeker niet als de Peuter vol enthousiasme een bak sojavla leeg lepelt. Lastiger wordt het als je onderweg bent. Probeer maar eens leuk ergens (waar dan ook) te eten met een allergie voor melk, ei, alle soorten noten, diverse soorten witvis, linzen, mosterd en sesam. Meestal eindigt de Peuter met patat en ketchup. Soms zit er een uitschieter bij dat een restaurant echt moeite voor mijn kind doet om iets speciaals klaar te maken. Veel vaker nog wordt er een sceptische wenkbrauw opgetrokken of wordt er iets vaags gemompeld en dan bestel ik dus maar weer voor de miljoenste keer patat met ketchup. In het meest recente restaurant in Duitsland vroeg ik of er melk of ei in de Bratwurst zat. Ik kreeg het legendarische antwoord: “Dat kan ik niet zeggen.” Meer niet. Geen enkele poging. Nul. We zijn nu net terug van twee weken vakantie en volgens mij groeien de patatten inmiddels uit zijn oren. Hoognodig tijd om maar weer zelf in de keuken aan de slag te gaan. Mijn Peuter kauwt toch veel liever op gebarbecuede inktvisarmen dan op slappe patat. Heeft hij van zijn vader.