Op de fiets …

Soms zijn er van die momenten, waarop mijn brein overuren maakt. Daarom is het fijn dat ik elke dag (meestal dan hé) op de fiets over een uiterst rustig weggetje naar mijn werk toe fiets. Ik kan mij dan totaal verliezen in mijn muziek en mijn gedachten. Ik kijk eens om mij heen, begroet een schaap, staar naar een koe en fiets. Soms vind ik het ook minder leuk, dat ik zo verdiept raak in gedachten. Vanmiddag nog gleed ik uit over een glad bruggetje. Daar lig ik dan, mezelf een beetje zielig te vinden, mezelf verwijtend dat ik niet beter opgelet heb. Natuurlijk heb ik gewoon mijn fiets opgepakt, het stof van mijn broek afgeklopt en ben ik verder gaan fietsen.

Mijn brein maakt, ondanks de valpartij nog meer overuren dan eerst. Want, stel nou, als ik door alle drukte in mijn hoofd vergeet op te letten en mijzelf daarom inwendig uitfoeter, dan heb ik niemand anders nodig die mij nog even de les gaat lezen over verkeersveiligheid en gladheid. Interessanter zou zijn, hoe het komt dat ik zo ontzettend afdwaal in mijn gedachten en hoe ik ervoor kan zorgen dit om te buigen naar meer oplettendheid voor de dingen die nu op dit moment belangrijk zijn. Voor je het weet is het ‘nu’ voorbij en start een nieuwe fase.

Morgen start zo een nieuwe fase. Ik word 26. Hoera. Ik voel me niet euforisch, ondanks dat ik mijn verjaardag altijd erg leuk vind. Ik heb het te druk. Mijn eigen verjaardag, andere verjaardagen, sinterklaas vieren (ja, hij bestaat!), lesgeven, vergaderingen en ga zo maar even door. Ik wilde een feestje organiseren, maar ik heb ervoor gekozen om het rustiger te vieren dan ik eigenlijk zou willen. Ik ben jammer genoeg nog steeds geen Superwoman met wapperende cape (,hoewel ik dat wel zou willen) en dus moet ik keuzes maken in mijn leven. Ik kan niet en, en, en, en, al zou ik dat soms wel graag willen. Helaas is dat wel wat de samenleving soms van ons vraagt. Een goede baan, sport en hobby’s, een studie én een sociaal leven. Daarbij het liefste 60K volgers op Instagram, waarop het leven nagenoeg perfect lijkt te gaan. Hoe aangenaam zou het wel niet zijn als we gewoon collectief besluiten, om een stap terug te doen en ons meer gaan focussen op de dingen die belangrijk zijn in het leven. Daarbij is het essentieel om terug te gaan naar de kern. Je eigen kern. Hoe gaat het met jou?