De melk

Het is zaterdagavond en ik staar eens wat voor mij uit. Mijn eenpansgerecht, die eigenlijk ooit op deze site zou moeten verschijnen, pruttelt en borrelt er in mijn oven flink op los. De houtkachel knispert en verspreidt een heerlijke warmte door mijn woonkamer. Het is binnen 21 graden en behaaglijk, buiten 4 graden en guur. De hagelstenen slaan tegen de ramen aan en komen met zachte tikken net hard genoeg boven de muziek uit om dit alles tot een kneuterig geheel te maken. Kneuterig, maar wel lekker. En rustig. Vooral rustig. Ik staar en overpeins. Het leven. Een denkrimpel in mijn voorhoofd. Nog geen half uur geleden, terwijl de tomatensaus wild door de keuken vloog, was ik in uiterst melancholische stemming, omdat ik de melk vergeten mee te nemen was uit de supermarkt. Daar gáát mijn hippe high vegan linksomgedraaide lasagne. Maar nu, nu ik op de bank zit en peins, klinkt deze zin hiervoor bespottelijk. Absurd. Niet omdat ik de melk vergeten ben, dat gebeurt ieder mens namelijk (of dier) wel eens, maar vanwege de ondankbaarheid in deze emotionele uitbarsting, waarbij de ene vervloeking na de andere als een vulkanische eruptie mijn mond uit spuwt. Geen melk. Vervelend, maar niet het einde van de wereld. Er zijn zoveel plekken ter wereld waar mensen wonen, die het zoveel slechter hebben dan wij in Nederland. Die weinig tot geen voedsel hebben, die moeten zien te overleven in oorlogsgebieden. Mensen die wonen in een omgeving met hoge criminaliteit en weinig werk. Mensen die op het werk tegen lage lonen worden uitgebuit of in een toxische omgeving moeten werken. Slaven en kinderarbeid. Het gebeurt nog steeds, alleen wij kiezen ervoor in deze huidige maatschappij dit niet te zien. Beter: niet te willen zien. Dan vergeet ik wel eens dat ik mij wel wat dankbaarder op mag stellen. Dat ik niet moet vergeten, dat ik het geluk heb gehad om op dit nietige stukje aarde geboren te zijn, waar zo ontzettend veel welvaart heerst. Dat wij het recht en de kansen hebben op goed onderwijs en dat er ruimte is voor persoonlijke ontwikkeling. De hulp en de zorg die je nodig hebt, die uitermate goed geregeld is. Dat vergeet ik wel eens, vooral als ik de melk vergeten ben, waar ik blijkbaar een heel drama van maak. Daarom overpeins ik dit soort dingen later nog eens. En ben ik dankbaar. Heel dankbaar. Samen kunnen we de wereld namelijk een klein beetje mooier maken. Al is het maar een heel klein beetje. Ik word ruw uit mijn overpeinzingen gewekt door het gepiep van de oven en dan denk ik: ’toch wel jammer van die melk’.